همیشه فکر کردم قضاوت کردن کار خیلی سختیه، اصلا قضاوت کردن کار خوبی نیست،
شاید برامون زیاد پیش اومده باشه که کاری کردیم، حرفی زدیم، ولی یه چیزی غیر از اونچه که منظورمون بوده برداشت شده.
همیشه از اینکه در مورد آدما قضاوت کنم، ترسیدم. شاید خیلی از برداشت هایی که ما در مورد آدما داریم، خودشون، روابط شون و خیلی چیزای دیگه، متفاوته از واقعیت. ما از نگاه خودمون می بینیم ، در واقع شاید اون چه که حقیقت باشه رو نبینیم. پس بهتره سکوت کنیم و بافته های ذهنمون رو و شاید توهمات مون رو بیان نکنیم .
شده دوستی، فامیلی، خواهری برادری چه می دونم آشنایی بیاد و از کسی حرف بزنه، بد بگه؟ حتما شده! ولی من همیشه معتقدم که یک طرفه نباید به قاضی رفت، واقعا خیلی اوقات آدما توهمات شون رو به خوردمون می دن، و خیلی ابلهانه است که با طناب یکی دیگه بریم تو چاه.
خدا عقل داده، چشم داده، شعور هم که خدا رو شکر داده، پس درست ببینیم، منطقی باشیم و خیلی مراقب باشیم که در مورد آدما تا مطمئن نشدیم قضاوت نکنیم
اصلا قضاوت نکنیم
گاهی از زبان یکی از طرفین، که ماجرا را میشنویم به او حق می دهیم، همان را اگر از دیگری بشنویم اینبار به او حق میدهیم اگر نفر سومی هم باشد که دیگر هیچ!! بله قضاوت واقعا کار سختی است ولی گاهی مجبوریم به قضاوت
کاش همه مث شما فکر میکردن
امیدوارم یه روز مدینه ی فاضله ای داشتیم که این گفته های شما رو اجراش میکردیم
هر چند معتقدم هدینه ی فاضله رو ما خودمون پدید میاریم یا از بین میبریمش
************************
وبلاگمو آپ کردم
مث همیشه منتظر قدمهاتونم تو کلبه ی کوچیکم
تنهام نذارین
؟؟؟