می دونم روزهای سختی در انتظارمه، روزهایی که اشک هم مرهمی برام نخواهد بود. 

مادر من مبتلا به بیماری مزمن کلیوی هستند، چندسالی هست که فقط یک کلیه داره و ۵سالی هست که دیگه کلیه اش  خیلی  ضعیف و ضعیف تر شده، و حالا هم نیاز به پیوند دارند، هفته پیش که پیش دکتر بودیم معاینات و آزمایشات مربوط به پیوند رو دادند که باید انجام بدیم، خیلی می ترسم خیلی ، پر از بغضم ولی یکی بگه کجا گریه کنم، مامان می گه اگه از زیر عمل در نیام چی؟ دعواش می کنم و می گم مامان این چه حرفیه، کی از زیر عمل کلیه تاحالا در نیومده، می گه اگه کلیه پس بزنه چی؟ و من باز هم بهش دلگرمی می دم و اینا دقیقا دغدغه هامه، اگه کلیه پیدا نشه، اگه نگیره، اگه پول زیادی بخواد اگه اگه اگه .... 

و من تنهام، و من توی یک خانواده پرجمعیت تنهام، هفته پیش کلاس داشتم و پنج شنبه مامان باید می رفت دکتر من سه شنبه و چهارشنبه باهاش رفتم پنج شنبه قرار بودم برادرم ببرتش که آآقا یادش رفته بود، خواهر م بچه داره و خیلی نمی شه روش خساب کرد، پدرم هم که چی بگم که احساس مسئولیت آخرین چیزیه که ممکنه بهش فکر کنه 

و من تنهام و می ترسم، تو این دنیا هیچ کسی نیست که بتونم بهش تکیه کنم و باعث دلگرمیم باشه و من و مامان تنهائیم، خدایا خودت کمکمون کن، خدایا خواهش می کنم دلم نمی خواد مامانم عذاب بکشه 

کاش این روزا زودتر بگذره و مادرم صحیح و سالم کنارم باشه